Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/233

 Młodzieniec drżał na wspomnienie o chwili, w której przyjdzie mu prosić bankiera o rękę jego córki.
 Podano kawę, gdy dzwonek zabrzmiał od strony pałacowej bramy.
 — Wizyta o tej porze? — wyrzekła zdziwiona Aniela. — Pójdź, zobacz, Gerwazy, kto przybywa.
 Kamerdyner wyszedł, a wróciwszy za chwilę, rzekł:
 — Dwie osoby, pan z młodą panią, zapytują, czy mogą wejść?
 — Ależ siedziemy przy śniadaniu... — zawołał Verrière.
 — Powiedziałem to właśnie, a ów pan odpowiedział: „To nic nie szkodzi. Między krewnymi etykieta nie istnieje... Idź powiedz memu wujowi, że przyszedł jego siostrzeniec, Eugeniusz Loiseau, wraz z kuzynką, Wiktoryną Béraud...
 — Ach! nasi kuzynowie... — zawołała żywo Aniela; — przyjąć ich trzeba.
 — Cóż oni mogą chcieć od nas? — rzekł bankier — nigdy tu dotąd nie bywali.
 — Ponieważ nie chcieli się nam naprzykrzać, mój ojcze, co dowodzi wielkiego taktu z ich strony, gdyż bądźcobądź, kuzynka mej matki, Wiktoryną, i daleki nasz krewny, Eugeniusz Loiseau, mają prawo wstępu do naszego domu.
 — Przyjemność... znaleźć się w podobnem towarzystwie... — wymruknął bankier z pogardą.
 — Mój wuju... — wtrąciła zakonnica — warci oni więcej, być może, od wielu układnych światowców... są to poczciwi ludzie.
 — Masz, siostro, słuszność zupełną; — odpowiedziała Aniela.
 — Wprowadź ich do salonu... — rzekł Verrière do kamerdynera, nie kryjąc złego humoru.
 — Dlaczego, ojcze, do salonu? — pytało dziewczę. — Tu nam to raczej przyjąć ich wypada. W kółku rodzinnem nabiorą więcej swobody, wszakże są oni i twymi krewnymi, kuzynie Vandame? Znasz ich zapewne?