Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/185

trzymasz się... Wysiądę z powozu i będę szedł naprzód, służąc za przewodnika.
 Woźnica, posłuszny otrzymanym poleceniom zwrócił na lewo, zwolnił bieg konia, i przystanął we wskazanej odległości.
 Upewniwszy się że Edmund Béraud wciąż pozostawał w omdleniu, Desvignes wysiadł z powozu.
 — Jedź! — rzekł do Scotta, idąc przed koniem.
 Pomimo wolnej jazdy, za kilka, minut przybyli do lasku ciągnącego się po nad brzegiem Marny, a przecinającego aleę de l’Echo.
 Arnold usiłował przebić wzrokiem ciemności, spoglądając na prawo i lewo.
 Dosięgnęli wreszcie skrętu alei.
 — To tu... wyszepnął.
 Jednocześnie Tribly wychylił się z powozu, mówiąc:
 — Powraca do przytomności...
 — Tem lepiej... bo właśnie przybyliśmy, rzekł zbrodniarz, z cicha. — Zejdźcie obadwa.
 — A! do kroć tysięcy!... zaklął Scott po angielsku — ów przeklęty deszcz leje bez przerwy, mimo grubego mojego płaszcza, przemokłem Ido kości!
 Tu zszedł z siedzenia.
 Trilby nie wychodził z powozu, zajęty czuwaniem nad więźniem który rzeczywiście odzyskawszy przytomność, spoglądał w około siebie wystraszonym wzrokiem
 Przez ten czas Desvignes wyjął pęk kluczów z kieszeni, a wybrawszy z nich jeden otwierał furtkę ogrodową willi, przed tygodniem kupionej. Uczyniwszy to, zbliżył się do powozu, wyjął z poza poduszki siedzenia przyciemnioną latarnię, nabytą w przeddzień w składzie pod Wulkanem, zapaliwszy w niej świecę.
 — Zgaś latarnie przy powozie... rzekł do Scotta, zapalisz je, gdy odjeżdżać będziecie.
 Irlandczyk spełnił polecenie.