Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/175

 — Rzecz pewna... Dlaczegóż miałbym zaprzeczać?
 — Z Obock udałeś się pan do Port-Saïd, gdzie przebywałeś przez pięć dni... I wreszcie z Port-Saïd przyjechałeś dziś rano do Paryża.
 — Aha! — zawołał były kupiec dyamentów z niejaką obawą — byłem więc przedmiotem jakiegoś specyalnego nadzoru.
 — Rzecz pewna.
 — Zatem policya mną się zajmowała?
 — Tak.
 — Dlaczego? z jakiej przyczyny?
 — Ponieważ potrzebowała wiedzieć o wszelkich pańskich czynnościach.
 Béraud poskoczył gwałtownie.
 — Potrzebowała wiedzieć? — powtórzył przerywanym z gniewu głosem, tłumiąc huczące wzburzenie. — W czemże więc wykroczyłem? mów pan natychmiast.
 — Nie znam szczegółów.
 — Po co więc tutaj przyszedłeś?
 — Aby wykonać wyrok, wydany przeciw panu...
 — Wyrok?!
 — Jestem komisarzem do spraw sądowych — mówił przybyły, dolewając z portfelu papier stemplowany, pismem pokryty. — Spełniam rozkazy, zarządzone przez prokuratora rzeczypospolitej departamentu Sekwany; a ponieważ pan nie zaprzeczasz, że się nazywasz Edmundom Béraud i przybywasz z Kalkuty...
 — Po raz setny powtarzam, iż temu nie przeczę! — zawołał w uniesieniu kupiec dyamentów; — nie mam powodów do zaprzeczania temu, co jednak mnie nie objaśnia, z jakiej przyczyny wydano panu owe rozkazy i wyrok?...
 — Wyrok stawienia pana przed sądem... Rozkaz natychmiastowego przyaresztowania pana...
 Béraud zbladł i cofnął się nagle.
 — Pan przychodzisz mnie aresztować... mnie? — wyjąknął