Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/1198

 Misticot chciał pytać. Nakazano mu milczenie.
 Wskazał, że chce pisać.
 Wydany zakaz na to nie pozwalał.
 Wokoło niego mówiono tylko po angielsku. Chirurg jedynie znał język francuski i mógł w nim poprowadzić rozmowę.
 Łatwo pojmiemy, że biedny chłopiec skazany na bezwzględne milczenie, dręczył się straszliwie, stawiając sobie mnóstwo pytań nierozwiązalnych.
 Co się działo w zaniku de Malnoue podczas jego choroby?
 Co robią Desvignes, Wiljam Scot i Trilby? Co się dzieje z siostrą Maryą i panną Verrière, tak strasznem zagrożoną nieszczęściem?
 Co one myślą o nim? Czy nie biorą jego milczenia za zdradę?
 Jak on się wydobędzie z położenia, w jakiem się znajdował?
 Wreszcie chirurg osądził, że chory, a raczej rekonwalescent może być badanym.
 Powiadomił o tem urzędnika, mającego śledztwo prowadzić, ofiarując się być tłumaczem w tej sprawie, co z wdzięcznością przyjętem zostało.
 Na pierwsze zadane sobie pytanie, Misticot odpowiedział, iż potrzebując udać się do Plymouth skorzystał z towarzystwa jakiegoś podróżnego, z którym się w drodze zapoznał.
 — W jakim celu przybyłeś do Plymouth? — pytał go urzędnik.
 — W celu widzenia się z panem Peterson.
 — Znasz go więc?
 — Nie, ale potrzebowałem właśnie z nim zapoznać się.