Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/1165

 Ów ręczny dzwon, służący do sygnalizowania mechanikowi, stał o kilkanaście kroków dalej na ławce. Scott dobiegł szybko do owej ławki, przesuwając się między podróżnymi, oczekującymi na pociąg z Roquebrun. Chwyciwszy dzwon, poruszył nim zlekka, poczem, położywszy go na ławce, zniknął w tłumie, nie zwróciwszy na siebie uwagi.
 Dał się słyszeć przeciągły odgłos świstawki.
 Konduktor wygłosił; „W drogę!“
 Pociąg wyruszył.
 W chwili tej naczelnik stacyi wyszedł z sali bagażów, gdzie złożono ranionego.
 — Pociąg odchodzi? — zapytał jednego ze służby.
 — Tak, panie naczelniku.
 — A czy sygnalizowano do stacyi Roąuebrun?
 — Zdaje mi się, że sygnalizowano...
 Naczelnik zbladł i zadrżał.
 — Zdaje mi się... — odrzekł zaledwie dosłyszanym głosem, a zwróciwszy się do jednego z urzędników, zapytał:
 — Kto sygnalizował odejście pociągu?
 — Ja nie wiem, panie...
 Nadbiegł pomocnik naczelnika.
 — Czyś to pan sygnalizował? — rzekł, zwracając się ku niemu.
 — Nie, nie ja, panie.
 — Boże... mój Boże! — wołał naczelnik z rozpaczą, chwytając się rękoma za głowę. — Wyruszenie pociągu nie zostało sygnalizowanem.
 Szmer trwogi i przerażenia przebiegi wśród tłumu.
 — Wyjście pociągu nie zostało sygnalizowanem... — powtarzano sobie nawzajem z grozą obawy wobec nieuchronnego niebezpieczeństwa, na jakie narażonym został pociąg, pędzący całą siłą pary.
 Burza huczała coraz srożej, głos jednak naczelnika stacyi dominował w tej chwili nad jej hukiem i szumem.