Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/115

postarasz o coś korzystniejszego? Umiesz zapewne czytać i pisać?
 — Umiem, pani... Wstydziłbym się nie umieć tego w mym wieku. Niedość, że piszę czytelnie, lecz i ortograficznie i nie pomylę się również w rachunku.
 — Gdyby ci więc ofiarowano miejsce w jakim domu bankierskim, albo handlowym do zajęć biurowych, przyjąłżebyś takowe?
 — Byłbym głęboko wdzięcznym... lecz odmówićbym musiał...
 — Odmówiłbyś?
 — Tak, pani...
 — Dlaczego?
 — Mam pewne postanowienie, którego nie zmienię... Postanowienie to jest jedynem mojem marzeniem.
 — Cóż to takiego?
 — Skoro zbiorę nieco pieniędzy z mych drobnych rzemiosł i dosięgnę cyfry, jaką sobie oznaczyłem, wynajmę sklepik i założę w nim małą księgarnię. Ach! ja przepadam za książkami... Jestem pewien, że mi się poszczęści w tym zawodzie.
 — Pozwoliłbyś więc przyjść sobie z pomocą w urzeczywistnieniu tych planów?
 — Z wdzięcznością.
 — Przyjdź zatem do nas... do mieszkania mojego ojca.
 Misticot cofnął się zmieszany.
 — Mnie... przyjść do pani?... nie! to niepodobna...
 — Dlaczego?
 — W tej bluzie... w takiem ubraniu?
 — Ubiór to tak dobry, jak każdy inny...
 — To prawda... Lecz pani należysz do bogatego świata... do świata szyku i mody... a jam ubogie dziecię ludu...
 — Nic to nie znaczy, gdy szlachetne idee łączą nasi zbliżają ku sobie. Przyjdź... ja proszę cię o to. Pragnę ci dopo-