Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/114

 — Jesteś zacnym chłopcem... — wyrzekła.
 — Ileż lat masz, mój mały przyjacielu? — pytała siostra Marya.
 — Kończę rok piętnasty.
 — Mieszkasz przy rodzicach?
 — Nie, nie mam ojca, ani matki.
 — Jesteś więc sierotą?
 — Tak, siostro... niestety!... od jedenastego roku życia.
 — Lecz masz zapewne rodzinę, która się tobą opiekuje?
 — Nie mam nikogo... sam jestem na świecie. Mój ojciec zmarł pierwszy... matka wkrótce po nim.
 Przy tych słowach łza, zabłysnąwszy w oku chłopięcia, spłynęła na jego policzki.
 — Bez opieki, bez pomocy, w tak młodym wieku... w jakiż sposób zarabiasz na życie? — pytała zakonnica.
 — Jak widzisz, siostro... Dziś, korzystając z pogodnego czasu, sprzedaję przedmioty religijne... Jutro, gdyby była niepogoda, będę czyścił obuwie na ulicach przechodniom, albo roznosił dzienniki. Znajdę sobie jaką robotę, lecz zawsze uczciwą. Potrafię się spowolnić najmniejszem, ufam w mą przyszłość.
 — Jakże się nazywasz?
 — Nazywają mnie powszechnie Misticot....
 — Ależ to nie jest nazwisko...
 — Tak.. w rzeczy samej.
 — Zkąd ci nadano tę nazwę?
 — Ponieważ będąc małem chłopięciem, śpiewałem zwykle kuplet o wiernym Misticocie, posłyszany w teatrze. Moje prawdziwe, rodzinne nazwisko jest Stanisław Dumay.
 — Gdzie mieszkasz?
 — Przy ulicy de la Fontaine, nr. 5-ty, w okręgu Clignancourt.
 — Jesteś inteligentnym chłopcem — rzekła Aniela — szkoda twoich zdolności do tak drobnych zajęć. Czemu się nie