Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/1082

dzieścia pięć igieł za cztery sous, dwadzieścia pięć centymów. Tanie, nie do uwierzenia!
 I rozłożył na stole swój drobny towar.
 Piotr Béraud zbliżył się, zataczając.
 — Jakto... i to wszystko za cztery sous? — zapytał, siniejąc się głośno. — A ileż zarabiasz na tym towarze, mój stary?
 — Jeden centym na takiej partyi.
 — Jeden centym... ha! ha! — powtórzył gałganiarz — nie zbierzesz z pewnością nic z tego do kasy oszczędności.
 — Trzeba się zadowolnić i suchym kawałkiem chleba, skoro nie można inaczej...
 — Nie masz więc stałego zatrudnienia? — pytał dalej Béraud.
 Tu wdowa Perrot przerwała:
 — Dajże pokój temu biednemu człowiekowi. Wiesz dobrze przecie, jak trudno o jakieś stałe zajęcie w tym czasie. Każdy stara jak Łoże, ażeby, żył. Mówiąc to, otworzyła paczkę z igłami i przypatrywać im się zaczęła.
 — Czy nie poprzyłamywane wypadkiem? — pytał gestykulując Piotr Béraud. — Jeżeli dobrze kolą, kupiłbym tuzin do naprawiania starego mego odzienia.
 I jednocześnie wyciągnął rękę, by ująć igłę z paczki, naśladując w tem praczkę, która próbowała ostrości końców na paznokciu.
 Stary gałganiarz po wypiciu wódki zaledwie trzymał się na nogach.
 Pochylając się ku swej siostrze, stracił równowagę, a pochwyciwszy się jej, aby nie upaść, wbił jej głęboko w palec jedną z tych igieł.
 Na ostry ból, sprawiony pomienionem ukłuciem, wdowa krzyknęła.
 — Ach! stare zwierzę!... — zawołała — ukłułeś mnie w rękę!
 — Nie z mojej winy... — jąkał Béraud. — Drzwi niezaknięte... przeciąg powietrza popchnął mnie ku tobie.