Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/323

wego, gdyby jaka śmiała ręka zuchwale podtrzymujące je, sznurki zerwała.
 Maugiron spojrzał Andrzejowi prosto w oczy.
 — Czy przypadkiem pańskie słowa nie mają intencyi dotykać osobistości, panie de Villers? — pytał.
 — Może tego zamiaru nie miałem — odpowiedział żywo młody człowiek — ale jeżeli się panu podoba dopatrywać go, nie pozwolę sobie zadać mu kłamu...
 Oczy Maugirona zapałały silnym blaskiem, ale światło to przygasło prawie w tejże chwili, a podający się za dyrektora towarzystwa kolonizacyi młodzieniec, zaczął się śmiać w sposób szyderczy.
 — Kłótnia z panem — szeptał — to byłaby niedorzeczność... wreszcie umiem być pobłażliwym!... Masz pan nerwy rozdrażnione, kochany panie... To ta sprawa siedemdziesięciu tysięcy franków drażni pana!... Zresztą jest to bardzo naturalne, i współczuję z całego serca twemu małemu zmartwieniu!... Uspokój się pan, radź sobie jak możesz, przyjdź do siebie, a ponieważ moje towarzystwo zdaje ci się mało być przyjemnem, nie będę pana nudził więcej... Żegnam pana i idę ztąd zaraz do komisarza policyi...
 — Do komisarza?... — powtórzył Andrzej.
 — Naturalnie...
 — Zanieść skargę przeciw Piotrowi Landry?...
 — Ma się rozumieć!...
 — O! panie Maugiron, nie zrobisz pan tego!...
 — Dlaczogóżbym nie miał zrobić!?...
 — Uczucie ludzkości wstrzyma pana...
 — Nie zupełnie rozumiem co pan chcesz powiedzieć, przyznaję...