Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/172

 — Aha! — spytał kassyer tonem surowym — czy to o panu Maugiron mówisz?
 — O panu Maugiron... tak, tak.. o kimżeby innym...
 — Jeśli o nim mówisz, to co ma znaczyć ten ton, i ten sposób wyrażania się, proszę cię?
 — To znaczy, że jestem człowiek otwarty, i jak niecierpię jakiej osobistości, to już nie przemogę tego na sobie abym mógł się na nią patrzeć spokojnie!...
 — Więc nienawidzisz pana Maugiron?
 — Serdecznie?
 — Ależ to niedorzeczność?...
 — Albo co?...
 — Cóż wam zrobił złego?...
 — Mnie?... nic zupełnie... Niechciałbym nawet żeby raczył spojrzeć na mnie przechodząc... Ale po co on tu przyjeżdża co dzień?
 — Traktujemy z nim w bardzo ważnym interesie...
 — Ważny interes, który ma się zawsze zakończyć... jutro, nieprawdaż, i który się nie kończy nigdy!... Pretekst wcale nie zły; ale ja mam instynkt... psi węch... i nigdy się nie mylę...
 — Cóż więc przypuszczacie?...
 — Ja sobie myślę poprostu, że fanfaron ten kręci się około panny Lucyny i zawraca jej głowę.
 — W jakim celu?
 — Chciałby się z nią ożenić!... i basta!...
 — Dajcie pokój, dajcie pokój, mój Piotrze, to szaleństwo!...
 — Nie tak wielkie jak się panu zdaje!.. Ona kiedyś będzie bardzo bogata, nasza kochana panienka, a wor-