Strona:PL X de Montépin Panna do towarzystwa.djvu/60

zmarszczyły, usta poruszyły, lecz powściągnął się i nie rzekł ani słowa.
 To co usłyszał niedawno z ust Genowefy o projektach margrabiny i Leonidy zamknęło mu usta. Wzrok jego skrzyżował się z wzrokiem Genowefy, która wyszła niosąc kapelusz i lekkie okrycie panny de Brénnes.
 — Siadaj kochany Raulu... — rzekła margrabina biorąc sama krzesło. — Oczekiwałyśmy twojej wizyty z niecierpliwością... Miałeś wiele interesów nieprawdaż?
 — Tak droga pani, bardzo wiele... — odrzekł pan de Challins.
 — Ale teraz jesteś pan już zupełnie swobodnym? — rzekła Leonida ożywionym tonem: — Będziemy częściej się widywać, mam nadzieję i liczę na to... Czy wiesz pan panie Raulu, że przez pana popełniłyśmy grzech ciekawości...
 — Przezemnie pani? a to jakiem sposobem?
 — Obiecując nam zwierzyć się...
 Raul udał zadziwienie.
 — Czyż mówiłem o jakimś zwierzeniu?
 — Niewątpliwie, a nawet miało być bardzo ważnem, gdyż jak pan mówiłeś, chodziło o pańskie szczęście...
 — Szczęście to rzecz rzadka, pragnie się go — oczekuje — spodziewa... a najczęściej nie przychodzi.
 — Jeżeli jest kto, nie mający prawa tego mówić, to chyba ty panie Raulu! — rzekła margrabina. — Szczęście samo do ciebie wchodzi. Śmierć wuja, w tak młodym wieku, robi cię panem olbrzymiej fortuny.
 — Pieniądze mogą dać rozkosze, ale nie szczęście.. — rzekł Raul.
 — Ależ to paradoks! — odezwała się Leonida — pieniądz jest królem świata, jest wszystkiem!
 — Pozwolisz pani, że będę przeciwnego zdania.
 — Oh! moje dzieci, nie sprzeczajcie się! — przerwała margrabina. — Pogarda bogactw jest w bardzo dobrym guście, i najmniejszej nie sprawia przykrości kiedy się je posiada. Ale nie o to chodzi. Oczekujemy obiecanego zwierzenia... Wszystko co ciebie dotyczy mój Raulu... bardzo nas interesuje... Mów więc...
 Raul miał umysł prawy i zacną z gruntu naturę. Wiedząc o złudzeniach pani de Brénnes względem siebie, uważał za swój obowiązek rozczarować je.
 — Będę więc paniom posłusznym — odrzekł — lecz ciekawość wasza nie będzie zadowoloną, nie tylle bowiem pragnę zwierzyć się przed paniami, jak raczej prosić o radę.
 — O radę?... — zapytała margrabina.
 — Tak jest.
 — W jakim przedmiocie?
 — W przedmiocie zamiaru, jaki powziąłem.
 Leonida słuchała z łatwą do zrozumienia chciwością, od samego początku całej tej rozmowy. Sama pani de Brénnes również była bardzo wzruszoną.
 Raul mówił dalej:
 — Byłaś pani przyjaciółką mojej matki i mnie okazywałaś zawsze życzliwość, panią zatem naturalnie, chciałem prosić o radę, kiedy idzie o moją przyszłość.
 Margrabina spojrzała na córkę.
 Leonida zrozumiała znaczenie tego spojrzenia i zaczerwieniła się po uszy.
 Manewr ten nie uszedł uwagi pana de Challins i dowiódł mu, o ile Genowefa miała słuszność.
 — Słucham cię Raulu, nietylko z uwagą, ale sercem całem — rzekła pani de Brennes.
 — Rzecz to nader prosta... — mówił Raul całkiem naturalnym tonem. — Jestem w położeniu niezależnem... wkrótce obejmę majątek, którego cyfra o wiele przewyższa moją ambicyę i moje nadzieje... Czy nie zdaje się pani, że byłoby rozsądnie ożenić się?...
 Leonidzie serce biło gwałtownie.
 Nie ma wątpliwości wkrótce zostanie wicehrabiną de Challins i milionerką?
 — Istotnie to byłoby bardzo rozsądnie! — odpowiedziała margrabina. — Radzę ci z całej duszy mój Raulu, ażebyś jaknajprędzej przyprowadził do skutku to mądre postanowienie... Ażeby zająć w świecie miejsce godne nazwiska które nosisz, powinieneś kobietę postawić na czele twego domu.
 — Tak właśnie myślałem i z góry byłem przekonany, że mogę liczyć na słowa zachęty z ust pani... Otóż mój dług zapłacony, to jest obiecane przezemnie zwierzenie...
 Leonida, dotknięta złem jakiemś przeczuciem, zadrżała.
 — Czy to wszystko? — zawołała.
 — Tak jest pani, to wszystko.
 — Ależ — zauważyła pani de Brénnes — słuchając pana, zdawałoby się, że tu chodzi o jakiś mglisty, oddalony projekt.
 — Nie pani... Postanowienie moje jest stanowcze, nieodwołalne...
 — I czy zarówno jak postanowienie i wybór uczyniony? — wyjąknęła margrabina drżącym głosem.
 — Tak pani.
 — Czy nie będzie niedyskretnem zapytać się czy wybór pański padł na osobę nam znaną?
 Leonida i jej matka przestały oddychać.
 — Pytanie nie jest bynajmniej niedyskretnem... rzekł Raul z uśmiechem — chodzi o osobę, której panie nie znacie...
 Pani de Bénnes uczuła krew stygnącą w żyłach. Spadła z wysokości!...
 — O osobę, która zasługuje zarówno na miłość jak i na szacunek — mówił dalej Raul.
 — Kocham ją oddawna... lecz zmuszony byłem czekać, zanim zostałem w zupełności panem samego siebie.
 Słowa te Raula nie pozostawiały żadnej nadziei. Matka i córka obie powstały.
 — Mój drogi chłopcze — rzekła margrabina z widocznym przymusem, życzę ci aby twój wybór zapewnił ci szczęście.
 — Zapewni mi je niezawodnie! — odrzekł Raul z rozjaśnioną twarzą — mam silną wiarę.
 — Wierzy się zawsze temu czego się pragnie — rzekła Leonida suchym tonem. — Niech Bóg ustrzeże pana od zawodu!
 — Dziękuję pani, że mi tego życzysz... — odpowiedział młody człowiek kłaniając się.
 Zrozumiał, że wizyta zbyt długo już trwała i opuścił dom przy ulicy Saint-Dominique nie zobaczywszy Genowefy. Ani matka, ani córka kroku nie zrobiły aby go odprowadzić.