Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/642

 — Nędzny łotrze... morderco i złodzieju... Tutaj w tej szkatułce są dowody twoich zbrodni!... Mam je... trzymam... i biada temu, coby mi je odebrać zapragnął.
 Naraz zadrżał i przerwał swój monolog. Odgłos nadjeżdżającego szybko powozu doszedł do uszu jego. Powóz się zatrzymał i zaraz odjechał.
 — Co to, truciciel powrócił — pomyślał sobie Marteau. — Jeżeli tak, to przybył zapewne po swój flakonik z „Datura stramonium“ i rozwiązanie niebawem nastąpi... No, zaraz zobaczymy...
 Zbliżył się do willi z oczami wlepionymi w okna Fabrycjusza i zaczął uważnie przysłuchiwać się.
 W domu panowało milczenie i ciemność. Klaudjusz się zawrócił.
 — Nie, to nie on — pomyślał. — To jakiś zapewne opóźniony sąsiad przejeżdżał z Paryża.
 Skierował się ku furtce, wychodzącej na bulwar Sekwany i przystanął przy niej wielce zdziwiony. Pewnym był, że ją zamknął, a tymczasem była otwartą.
 — Cóż to może znaczyć? zapytał. — Ktoś wchodził tędy!...
 Chciał przestąpić próg, gdy człowiek jakiś stanął przed nim.
 — Nie przejdziesz! — rzekł ten człowiek zdławionym głosem...
 — Pewnym jesteś — odparł marynarz. — Czy to ty mi nie pozwolisz?...
 — Ja...
 — A któż ty jesteś?...
 I nie czekając odpowiedzi, Bordeplat skierował światło latarki na natręta zagradzającego mu przejście.
 — Laurent! — wykrzyknął osłupiały, poznawszy kamerdynera z rewolwerem w ręku. Co ty tu robisz nieszczśliwy?...
 — Bronię swojego pana, którego chcesz zgubić...
 — Twój pan jest złoczyńcą!...
 — Kłamstwo i oszczerstwo!