Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/463

 — Tak, doktorze.
 — No to niech pani raczy wejść pierwsza, chcę zobaczyć, jakie pani zrobi na chorej wrażenie.
 Paula otworzyła drzwi. Joanna siedziała przy stole i bawiła się zwiędłymi kwiatami. Podniosła się bardzo wolno. Smutny uśmiech zarysował się na jej ustach, postąpiła parę kroków do przybyłej, którą wzięła za rękę, zaprowadziła do stołu i szepnęła:
 — Kwiaty, kwiaty dla anioła światłości?
 Doktor V. z Grzegorzem weszli za panną Baltus. Słysząc słowa Joanny, profesor dał znak Pauli, aby milczała i po cichu zapytał Verniera:
 — Kogo nazywa aniołem światłości?
 — Albo córkę, albo pannę Baltus.
 Stary uczony zbliżył się do chorej, która spojrzała na niego błędnemi oczami i podała mu kwiatek. Wziął ten kwiatek i powiedział do Grzegorza po cichu:
 — Nie trać ani szczegółu z tego, co będziesz widział i słyszał.
 Głośno zaś i ostro odezwał się do Joanny:
 — Poco te kwiaty?
 — Na girlandę dla anioła światłości — odpowiedziała biedna kobieta.
 — Skąd je wzięłaś? — pytał doktor coraz groźniejszym głosem.
 — Dali mi je — odpowiedziała Joanna cała drżąca.
 — Kto ci je dał?
 — Ogrodnik.
 Paula i Grzegorz słuchali milczący i zdziwieni. Widocznym był wpływ uczonego doktora na panią Delariviére. Odpowiedzi jej zdawały się im jakimś cudem. Doktor V. chwycił rękę Joanny, nie śmiejącej już spojrzeć na niego.
 — Zabraniam ci na przyszłość przyjmować kwiaty — zawołał groźnie.
 A że chora milczała, dodał:
 — Czy słyszysz?