Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/38

 Zaraz potem obaj panowie powrócili na drugie piętro i weszli na palcach do pokoju, w którym spoczywała pani Deleriviére.
 Młoda kobieta spała ciągle snem głębokim. Oddech miała regularny i zupełnie spokojny. Puls powrócił do stanu normalnego prawie. Gorączka ustępowała.
 — Widzi pan — odezwał się Grzegorz — wszystko bardzo dobrze idzie...
 Bankier jaśniał radością.
 — Jak długo trwać będzie jeszcze ten sen dobroczynny? — zapytał.
 — Godzinę... dwie najwyżej... Muszę objaśnić pana, co zrobić w chwili przebudzenia.
 — Spełnię wszystko z religijną akuratnością.
 — Rzecz zupełnie prosta. Skoro pani ocknie się, poda jej pan łyżeczkę tego oto lekarstwa i następnie będzie pan je dawał co kwadrans. Nie potrzebuję przestrzegać o jak największej punktualności.
 Będę siedział z zegarkiem w ręku.
 — Tymczasem żegnam pana, do widzenia.
 — Opuszczasz mnie doktorze?
 — Na krótko... Obecność moja niepotrzebna tu w tej chwili, a mam odwiedzić kilku pacjentów, niecierpliwiących się napewno moją długą nieobecnością...
 — Słusznie, ale przychódź pan niezadługo.
 — Przyjdę...
 — I zapewniasz mnie pan, że mogę być zupełnie spokojny?
 — Najzupełniej, daję panu na to słowo honoru.
 Grzegorz Vernier pożegnał pana Delariviére i wyszedł z pokoju. Kiedy schodził ze schodów, tysiące myśli snuło mu się po głowie. Piękną buzię chorej bezustannie miał przed oczami.
 — Czy to siostra tej, którą kocham? — zapytywał sam siebie — czy matka? Co znaczy to szczególne podobieństwo, czyżby można to przypisać tylko przypadkowi? Nie mam odwagi zapytać... Jakby się tu dowiedzieć?