Strona:PL X de Montépin Kochanek Alicyi.djvu/64

 — I ja tak sądziłem i sądzę.
 — Teraz zaś, ponieważ nieporozumienie ustało, położenie rzeczy jest całkiem odmienne.
 — Nieprawdaż? O! pani hrabina zanadto rozumną jest kobietą, aby miała nie pojmować tego... wcześniej, czy później.
 — Dziękuję jego ekscelencyi za dobre jego usposobienia dla mnie, i przyrzekam korzystać z takowego.
 — Zatem pani hrabina zgadza się na tę poufną rozmowę?
 — Tak jest.
 Fajansowe oczy pana de Hertzog przybrały wyraz radości.
 — Jakiż dzień raczy pani hrabina ocznaczyć?
 — Jutro.
 — Cudownie. Jutro punkt o drugiej, kareta o której wspomniałem zajedzie w podwórze hotelowe... pani hrabina zostanie uwiadomioną...
 — A mąż mój?
 — Postaramy się zająć go gdzieindziej, ponieważ zaś piękne czyny nabierają ceny właśnie wtedy, gdy je osłania tajemnica, postaramy się również, aby nic nie wiedział o poświęceniu pani hrabiny w tej sprawie.
 Sformowawszy ten dwuznaczny frazes, mały prusaczek czuł się tak szczęśliwym, że hroniczny swój uśmiech zamienił na wybuch prawie. Następnie pożegnał się, tym razem na dobre, i wyszedł z pokoju pani de Nancey