Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/185

 Paweł Leroyer uwzględniając nieszczęście biednego woźnicy, wynagrodził go sowicie, i wśród podziękowań Loriota, rozpoczął pieszo dalszą swą podróż.
 Dorożka jaką kierowała Klaudja była tymczasem już na moście Neuilly. Z chwilą wjazdu na most zwolniła biegu.
 — Nadeszła chwila działania, wyszepnęła do siedzącego obok siebie Jana-Czwartka. Jeżeli chcesz zyskać wolność i pieniądze, zabierz się natychmiast do roboty.
 — Cóż mam robić? — zapytał.
 — Weź ten sztylet, ja zatrzymam powóz. Zeskoczysz z siedzenia... Obaj mężczyźni znajdujący się w fjakrze wysiądą... Wemkniesz się po za nich i uderzysz nożem między topatki tego, który trzyma dziecię na ręku. Staraj się jednak zabić go odrazu, poczem wrzuć ciało przez parapet do rzeki. W tensam sposób postąp i z dzieckiem.
 — Dobrze... wyszepnął Czwartek.
 — Możnaby sądzić iż się obawiasz... Drzysz cały...
 — Drżę... ale nie z bojaźni... Przemokłem do kości... Drzę z zimna...
 Klaudja wyjęła z kieszeni butelkę.
 — Wypij tę maderę, — wyrzekła, — to cię rozgrzeje i doda ci odwagi.
 Jan-Czwartek wychylił jednym tchem płyn z flaszki.
 — Doskokałe! wyszepnął, jak to łagodzi!
 Kochanka Jerzego zatrzymała konie. Markiz z doktorem wysiedli oba.
 Klaudja zawróciwszy powóz w stronę Neuilly, zatrzymała go o sto kroków dalej.
 — Gdzie my jesteśmy? zapytał doktór.
 — W pobliżu miejsca, gdzie na nas oczekuje książę Zygmunt. Pójdź pan... odparł Jerzy.
 Stryj Pawła, nie badając więcej szedł za swym przewodnikiem. Jan-Czwartek mknął cicho w tyle po za niemi.