Przejdź do zawartości

Strona:PL Wujek-Biblia to jest księgi Starego i Nowego Testamentu 1923.djvu/0555

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

moje, w Bogum nadzieję miał: nie będę się bał, co mi uczyni ciało.

6.Cały dzień słowy memi brzydzili się: przeciwko mnie wszystkie myśli ich na złe.

7.Będą mieszkać, i kryć się: sami stóp moich będą szlakować, jako czekali na duszę moję.

8.Za nic je zbawisz? w gniewie narody pokruszysz, Boże.

9.Żywot mój objawiłem tobie: położyłeś łzy moje przed oblicznością twoją, jakoś w obietnicy twojéj.

10.Tedy podadzą tył nieprzyjaciele moi: w którykolwiek dzień będę cię wzywał: otom poznał, że Bogiem moim jesteś.

11.W Bogu będę chwalił słowo, w Panu będę chwalił mowę.

12.Miałem nadzieję w Bogu, nie będę się lękał: co mi uczyni człowiek?

13.We mnie są, Boże, śluby twoje, które oddam chwały tobie.

14.Albowiemeś wyrwał duszę moję od śmierci, a nogi moje od upadku, abych się podobał przed Bogiem w światłości żywiących.


PSALM LVI.
U Żydów 57.
O umęczeniu i zmartwychwstaniu Pana Chrystusowem.

1.Na koniec: nie zatracaj, Dawidowi na napis tytułu, gdy uciekał przed Saulem do jaskini. [1]

2.Zmiłuj się nademną. Boże, zmiłuj się nademną; albowiem w tobie ufa dusza moja: i w cieniu skrzydeł twoich nadzieję mieć będę, aż nieprawość przeminie.

3.Będę wołał do Boga najwyższego, Boga, który mi dobrze uczynił.

4.Posłał z nieba, i wybawił mię, dał na pohańbienie, którzy mię deptali. Zesłał Bóg miłosierdzie swoje, i prawdę swoję.

5.I wyrwał duszę moję z pośrodku szczeniąt lwich, spałem strwożony: synowie ludzcy, zęby ich oręże i strzały, a ich język miecz ostry.

6.Wywyższże się, Boże, nad niebiosa: a po wszystkiéj ziemi chwała twoja.

7.Zastawili sidło na nogi moje, i nachylili duszę moję: wykopali dół przed obliczem mojem, a wpadli weń.

8.Gotowe serce moje, Boże, gotowe serce moje: będę śpiewał i grał.

9.Powstań, chwało moja! powstań, harfo i cytro! wstanę na świtaniu.

10.Będęć wyznawał między ludem, Panie: a będę tobie grał między narody.

11.Albowiem wywyższone jest aż do niebios miłosierdzie twoje, i aż pod obłoki prawda twoja.

12.Podwyższ się nad niebiosa, Boże, a po wszystkiéj ziemi chwała twoja.


PSALM LVII.
U Żydów 58.
Upominanie w sobie niesie, aby ludzie prawdziwie mówili, i sądzili, zkąd téż może i pociechę brać utrapiony.

1.Na koniec: nie zatracaj, Dawidowi na napis tytułu.

2.Jeźliż wżdy po prawdzie sprawiedliwość mówicie, sądźcież sprawiedliwie, synowie człowieczy.

3.Albowiem w sercu działacie nieprawości: na ziemi ręce wasze plotą niesprawiedliwości.

4.Odłączyli się grzesznicy skoro z żywota, pobłądzili skoro z żywota, mówili kłamstwo.

5.Jad mają na podobieństwo węża, jako żmije głuchéj i zatulającéj uszy swoje.

6.Która nie usłyszy głosu zaklinających, i czarownika zaklinającego mądrze.

7.Bóg pokruszy zęby ich w uściech ich: zęby trzonowe lwów połamie Pan.

8.Wniwecz się obrócą, jako woda zbiegająca: naciągnął łuk swój, aż zemdleją.

9.Jako wosk, który płynie, zniesieni będą: przypadł z wierzchu ogień, i nie ujrzeli słońca.

10.Pierwéj, niźli ciernie wasze poczuło tarny, jako żywe, tak je w gniewie pożre.

11.Będzie się weselił sprawiedliwy, kiedy ujrzy pomstę: ręce swe umyje we krwi grzesznika.

12.I rzecze człowiek: Jeźli wżdy jest pożytek sprawiedliwemu? przecięć jest Bóg, który sądzi na ziemi.


  1. 2. Król. 22, 1.24, 4.