chizmie Fryderyka Nietzschego. Typ Czajld-Harolda odnajdziemy w tysiącznych bohaterach powieści i dramatów nowożytnych aż do Płoszowskiego w „Bez dogmatu”.
Jeżeli więc Macaulay powiada, że Byron jest początkiem, środkiem i końcem poezyi bajronicznej, to ma słuszność tylko względną. O ile bajronizm jest naśladowaniem Byrona, o tyle jest martwo urodzony i niema go poza samym twórcą tej formy. O ile jednak bajronizm nazwiemy poezyę taką, której podstawę stanowi zamknięta i samej sobie oddana wyzwolona jaźń ludzka — o tyle cała niemal poezya XIX w. jest poezyą bajroniczną. Jeżeli więc historyę minionego stulecia aż do naszych czasów zasłania olbrzymia postać Napoleona, to poezya tego wieku stoi aż dotąd w znacznej mierze w znaku Byrona.
Byron urodził się d. 22 stycznia 1788 r. w Londynie. W życiorysach Byrona zazwyczaj podaje się niektóre szczegóły o jego przodkach, gdyż była to rodzina
