Strona:PL Wells - Człowiek niewidzialny.djvu/96

 — Czy być może? — powtórzył marynarz.
 — Faktem jest — zaczął Marvel tonem poufnym.
 Nagle wyraz jego twarzy uległ dziwnej zmianie.
 — Au! — zawołał i przytem wyprostował się sztywno na ławce, a twarz jego wyrażała fizyczne cierpienie. — Au! — zawołał powtórnie.
 — Co panu jest? — spytał marynarz.
 — Ból zęba — odparł Marvel i przyłożył dłoń do ucha.
 Ujął za książki.
 — Muszę już iść — powiedział.
 Odsuwał się od swego interlokutora wzdłuż ławki w jakiś osobliwy sposób.
 — Ależ miałeś mi przecie powiedzieć coś o tym Człowieku Niewidzialnym? — wymawiał mu marynarz.
 Marvel zdawał się naradzać ze sobą samym.
 — Kpiny! — rzekł Głos.
 — To wszystko kpiny — powtórzył Marvel.
 — Ale mimo to stoi w gazecie — powiedział marynarz.
 — A jednak są to wszystko bajdy — rzekł Marvel. — Znam tego, co puścił bajkę w kurs. Niema wcale Niewidzialnego Człowieka... Blaga!
 — Ale jakże z tą gazetą? Czy chcesz może powiedzieć?...
 — Niema tam słowa prawdy! — zapewniał Maryel energicznie.
 Marynarz gapił się z gazetą w ręce, a Marvel niespokojnie spoglądał dokoła.
 — Czekajże chwileczkę — rzekł marynarz, wstając i cedząc słowa. — Czy chcesz przez to powiedzieć...
 — Tak, chcę — odparł Marvel.
 — To czemużeś mi pozwolił gadać te wszystkei