Ta strona została uwierzytelniona.
Akt I.
SCENA PIERWSZA
(Pokój mieszkalny)
WENDLA.
Dlaczego mi uszyłaś, mamo, taką długą suknię?
PANI BERGMAN.
Przecież dziś kończysz czternaście lat!
WENDLA.
Wolałabym nigdy nie skończyć czternastu lat niż mieć taką długą suknię.
PANI BERGMAN.
Ta suknia nie jest za długą, Wendlo. Czegóż ty chcesz! Cóżem ja winna, żeś jeszcze o dwa cale urosła. Taka duża dziewczyna nie może nosić krótkiej sukienki.
