Strona:PL Wassermann Jakób - Ewa.djvu/78

lecz prosty złodziej i oszust, bez uczciwości i wyobraźni.
 — Spalże pan to! — powtórzy! Krystjan i usiadł opodal.
 Amadeusz podszedł do marmurowego kominka, który był tak wielki, że mógł pomieścić łóżko i otwarł kratę. Potem poznosił kupami książki, położył na płycie. Skończywszy tę robotę, zapalił kartki jednej z książek i patrzył, jak płomień ogarnia cały stos.
 — Wiesz pan już, panie Amadeuszu, że opuszczam Christiansruh? — zwrócił się doń Krystjan.
 Voss potwierdził skinieniem głowy.
 — Nie wiem na jak długo! — ciągnął dalej. — Może dużo czasu upłynie zanim wrócę.
 Amadeusz milczał.
 — Cóż pan czynić zamierzasz, Amadeuszu?
 Voss wzruszył ramionami i bezwiednie położył dłoń na piersiach, gdzie schował listy.
 — Ciasno jest i ponuro na leśniczówce! — zauważył Krystjan. — Może zechcesz pan zamieszkać w Chrisiansruh. Jeśli tak, dziś jeszcze zarządzę wszystko.
 — Nie czyń mnie pan, przez jałmużnę żebrakiem! — odparł. — Gdybym otrzymał od pana w darze ten pałac z ogrodem i lasami, to stałbym się o tyle właśnie uboższym.
 — Nie rozumiem! — rzekł Krystjan.
 Voss jął chodzić po pokoju, a gruby dywan tłumił jego kroki.
 — Jesteś pan zbyt porywczy, Amadeuszu — dodał.
 Voss stanął przed pultem, wmurowanym w niszę.
 Leżała na nim otwarta stara Biblja, kupiona przez Krystjana. Płomień bił tak jasno z kominka, że mógł czytać. Poczytawszy chwilę cicho, wziął księgę i usiadł-