Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Pisma - Tom 32 - Ave Patria.djvu/056

 Plaża zaroiła się ludźmi.
 Upał się zmniejszył, ale parno było do niewytrzymania, nie było czem oddychać, nawet wilgotne tchnienie wód dusiło żarem, wiatr cichy i palący zawiewał z pól.
 Jakiś malarz siedział na skałach przed rozłożonemi sztalugami. Anglik wraz z paryżanką fotografowali przypływ.
 Jan, dojrzawszy Mery, zeszedł na brzeg i siedli razem na piasku przed ich kabiną, rozmawiając prawie szeptem, bo ryk morza tworzył już ogłuszającą muzykę, fale zwalały się z taką siłą, że ziemia drżała i strzępy pian wytryskiwały śnieżnemi pióropuszami.
 — Morze jest dzisiaj bardzo groźne — zauważyła matka.
 — Jak zwykle na przypływie…
 — Jakoś się dziwnie lękam tej wycieczki, morze takie straszne…
 — Zapewniali mnie rybacy, że burzy dzisiaj nie będzie…
 Odwrócił szybko oczy, bo Mery patrzyła w niego z niepokojem.
 — A podobno najwyższy przypływ nie zalewa ścieżki, wiodącej tam pod skałami — dodał śpiesznie, patrząc już w ich twarze.
 — Jednak ostrzegali nas dzisiaj, że nieraz już tam były wypadki…
 — Bo czemu pani nie odłoży tej wycieczki? Czemu się narażać choćby nawet na pozór niebez-