Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Pisma - Tom 32 - Ave Patria.djvu/051

 — Tak, dosyć ciepło… — odparł, śledząc jej poruszenia i usiłując spotkać się z jej oczami.
 — Dosyć! Ależ w Afryce nie pociłem się do tego stopnia!
 — Nie miał też ksiądz jeszcze takiej tuszy… — żartował, czując, iż, przechodząc mimo, dotknęła jego pleców.
 — To prawda, chociaż to chorobliwe… od tylu lat się leczę…
 Nie dosłyszał, bo tuż przy twarzy wysunęła się z szerokiego rękawa jej biała, obnażona ręka z filiżanką, wypukłe piersi wsparły się przez mgnienie o jego ramię i krótki, dyszący oddech owiał mu twarz, ale, nim podniósł oczy, już odeszła.
 — Będziemy mieli ciężką drogę do groty — odezwała się matka.
 — Wyjedźmy później nieco, przed samym wieczorem…
 — Zostań! — błagał ją oczami.
 Mery odwróciła się nagle i, przechodząc ztyłu krzesła, dotknęła końcami palców jego karku, że drgnął, jak oparzony.
 — Możemy jechać zaraz po kąpieli, koło piątej! — powiedziała.
 — Pojadą panie drogami zacienionemi, tam upał nie przenika i jest dziwnie chłodno… — dodał z naciskiem, przypominając jej oczami chłód dróg, któremi szli przed południem.
 Zrozumiała, spoglądając nań wyzywająco.
 — Często pan błądzi po tych drogach?