Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Pisma - Tom 32 - Ave Patria.djvu/039

 — Bom smutna, żal mi tego, co przechodzi, co ginie bezpowrotnie, jak cień o zmierzchu, i czego już nie można powstrzymać…
 — Mery! — jęknął cicho, wyznanie miał już na ustach.
 Drgnęła, odwracając się nieco, dopiero później, złożywszy sztalugi, podniosła obciążone żalem oczy i szepnęła:
 — Nie jutro, to za miesiąc, a stać się musi, więc już wolę prędzej, nawet sama chcę tego.
 — Nawet pani chce? — powiedział z wyrzutem.
 — Tak. Tak… — powtórzyła z mocą.
 Długo patrzyli w siebie bez słowa.
 — Podobno w człowieku, w chwilach niebezpieczeństwa, zawsze budzi się instynkt samozachowawczy i wtedy się broni, jak umie i może.
 — Z pewnością, ale jeszcze nikt nie uciekł przed przeznaczeniem.
 — Pan wierzy w przeznaczenie? — zapytała ciszej, z lękiem prawie.
 — Wierzę najzupełniej! — odpowiedział, ogarniając ją rozgorzałemi nagle oczami, pełnemi siły i miłości.
 — Zawsze się staje, co przeznaczone?
 — Musi, musi, musi… — powtarzał z mocą i pewnością.
 Poruszyła się niespokojnie, odwróciła oczy i, zrobiwszy kilka nerwowych ruchów parasolką, szepnęła prawie prosząco: