Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/246

— 246 —

 — Dziękuję panu, Paryż znam, tylko w tej dzielnicy jestem pierwszy raz!
 Rożek aż przystanął ze zdumienia.
 — Jakto, pan nie znał Kartie? To nadzwyczajne!
 — Więc jeśliby pan chciał być ciceronem… — rzekł wyszukanie.
 — Ależ to mój obowiązek! Mieszkam tutaj od piętnastu lat i znam każdy kamień i każdego człowieka. Gdzie pan jada?
 — Zwykle u siebie, ale dzisiaj tam, gdzie mnie pan zaprowadzi.
 To u siebie tak zaimponowało Rożkowi, że z pewnym szacunkiem zaczął mu się przyglądać.
 — Moglibyśmy iść na obiad do Panteonu; tam się wspaniale jada, tylko uprzedzam, że „Ludwiczek” pryśnie — ostrzegał badająco.
 — Więc idźmy do Panteonu! Czy pan mieszka w tym domu, z którego idziemy? — pytał, chcąc się dowiedzieć o Buczka.
 — Nie, byłem tam u faceta, który niedawno przyjechał na studja.
 — Malarz?
 — Naturalnie, ale szelma surowa jeszcze, jak niewygarbowana skóra!
 — Cóżto za jeden?
 — Były kolejarz z Królestwa! Ciekawy chłop, zaraz bowiem po wylądowaniu w Paryżu spuścił wszystkie swoje garniturki, kupił bluzę robociarską i saboty, zapuścił grzywę, wpisał się do Colina