Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/157

siące nie mógł wytrzymać, bo o co bądź robił awanturę i wyjeżdżał gdzieindziej.
 U Cabińskiego siedział już od wiosny, bo go przytrzymywał Topolski i jakiś romans, zawiązany za plecami Mimi, którą uwielbiał.
 Był po dziecinnemu zły i przewrotny. Miał namiętność do modnej garderoby i do coraz nowych romansów... ot dusza motyla, ale i z barwami motyla.
 W garderobie solistek wybuchnęła burza; krzyczano tam tak, że Cabiński, schodząc ze sceny, pobiegł czemprędzej, aby przyciszyć.
 Rzuciła się do niego Kaczkowska z jednej strony, a Mimi z drugiej; pochwyciły go za ręce i razem, starając się nie dopuścić wspólnie do głosu, krzyczały jedna przez drugą.
 — Jeśli dyrektor pozwoli, żeby się takie rzeczy działy, to ja nie jestem w towarzystwie!...
 — Skandal!... Dyrektorze!... wszyscy widzieli... ani godziny dłużej z nią razem nie będę!
 — Dyrektorze! ona...
 — Nie kłam pani!
 — To jest oburzające!
 — To jest wprost nikczemne i śmieszne.
 — Na miłość Boską! co się stało?... Jezus, Marya! po co ja tu przyszedłem?! — wołał Cabiński żałośnie.
 — Ja opowiem dyrektorowi...
 — To właśnie ja powinnam opowiedzieć, bo pani kłamiesz!
 — Robaczki moje!... bo jak Boga kocham, nie wytrzymam i pójdę.