Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/076

 Zachwiała się na nogach, duszona po prostu przez spazm złości histerycznej.
 — Na prawo jest kanapka... będzie pani wygodniej zemdleć! — zawołał ktoś z krzeseł.
 Towarzystwo uśmiechało się nieruchomemi twarzami i szydziło półsłówkami.
 — Pepa!... żono!... uspokój-że się... Na Boga, że też nigdy bez szopek się nie obejdzie.
 — To ja je robię?...
 — Nie mówię przecież do ciebie!... ale mogłabyś się uspokoić... nic ci się nie stało!
 — To takim jesteś mężem, takim ojcem!... takim dyrektorem?!... — krzyczała, jak szalona. — Pozwalasz mi ubliżać takiej... ulicznicy i nic nie mówisz?... znieważa twoje dzieci, i nic nie mówisz? zrywają spektakle, i nic nie mówisz?!...
 — Nie płacisz nikomu i także nic nie mówisz!... — suflował ktoś z kulis.
 — Trzymaj się, Cabiński!
 — Wytrwaj choć godzinę, a pójdziesz prosto do nieba, męczenniku!
 — Panie — pytał obywatel, kręcąc za guzik od surduta jednego z aktorów — panie!... czy to grają co nowego, czy to to „Nitouche“, co?...
 — Najpierw, to jest guzik, któryś mi pan ukręcił!... zawołał aktor, odbierając z rąk zmieszanego obywatela guzik — a tamto, panie dobrodzieju, to pierwszy akt hecy rozczulającej, pod tytułem: „Za kulisami“; daje się to codziennie i z olbrzymiem powodzeniem!...
 Scena opustoszała.