Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/057

chłopak; podartą czapkę miał na czubku głowy, obsypanej rudawymi pierścionkami poskręcanych włosów, twarz miał piegowatą i śmiejącą się, nos zadarty nieco. Leciał wprost do bufetu.
 — Ostrożnie Wicek, bo buty zgubisz!... — zawołała bufetowa.
 — Nic to, każę je tylko przefasonować! — odparł wesoło, spoglądając na swoje buty, które w nieznany sposób trzymały się jego nóg, pomimo, że nie miały podeszew, ani wierzchu.
 — Proszę pani o naparsteczek muślinu! — zawołał, kłaniając się zamaszyście.
 — Gotówka jest? — spytała bufetowa, wyciągając rękę.
 — Nic, a będzie... Wieczorem oddam, jak panią szanuję, oddam rzetelnie — prosił, akcentując charakterystycznie.
 Bufetowa ruszyła tylko ramionami pogardliwie.
 — Niech pani da... zaproteguję panią do szacha perskiego... Oj, oj! taka obszerna facetka, to pewne angażma...
 Garsoni wybuchnęli śmiechem, bufetowa trzasnęła silniej metalową podstawką.
 — Wicek! — zawołał ktoś od wejścia.
 — Słucham pana reżysera.
 — Są już wszyscy na próbie?
 — Oho, nic a będzie!... — zawołał, śmiejąc się łobuzowato.
 — Zamawiałeś?... byłeś z okólnikiem?...
 — Byłem. Wszyscy się podpisali.