Ta strona została uwierzytelniona.
110
ŻAL W PUSTCE
Piszę pamiętnik sobie —
Cóż biedne serce poradzi —
Ból przyklękły na grobie
Żalne te kwiaty ci sadzi.
Wszystkom przenieść gotowy, 5
Najcięższe losu zsypiska —
Jedno ten żal Hiobowy,
Ten żal, ach nadto dociska...
I cóż mi kto pomoże?
Co mi kto ulżyć zdoła? 10
Ot, pług tę rolę rozorze
Tak właśnie losu koła...
Wolałbym stokroć czuć w sercu
Zimne żelaza ostrze,
Niż ten żal nie... 15
Po zmarłej... siostrze.
Cóż komu...
Po kim ten żal? i za czem?
