Strona:PL Verne - Czarne Indye.pdf/50

— 42 —

stanku, usłyszeli głos, oddalony jeszcze w głębi szybu. Głos ten przybliżał się i stawał się co­raz bardziej wyraźnym.
 — Któż to idzie? — zapytał inżynier, wstrzy­mując Henryka.
 — Nie umiałbym panu na to odpowiedzieć, odrzekł młody górnik.
 — Czy to nie twój stary ojciec?
 — Nie, panie Starr, to nie on.
 — Może jaki sąsiad?
 — Nie mamy sąsiadów w głębi kopalni — rzekł Henryk. — Jesteśmy sami, zupełnie sami.
 — Mniejsze z tem, przepuśćmy tego in­truza, schodzący winni ustępować wchodzącym.
 Zatrzymali się obydwaj.
 Głos wzmagał się i rozlegał teraz w całej pełni, jak gdyby go unosiło echo akustyczne, niebawem słowa szkockiej piosenki doszły wyraźnie do uszu młodego górnika.
 — To »pieśń jeziora« — zawołał Henryk. — Dziwiłbym się bardzo, gdyby ją kto inny śpie­wał niż Jakób Ryan.
 — Któż to jest ten Jakób Ryan, który śpiewa tak pięknie? — zapytał James Starr.
 — Dawniejszy towarzysz kopalni — odrzekł Henryk.
 I nachylając się, zawołał:
 — Hola! Jakóbie!