Strona:PL Urke Nachalnik - Rozpruwacze.pdf/299

jego duszy. Poznać było po nim, że obce powziąć decyzję wbrew sumieniu. Kryger, jakby się dziwnym nie wydawało, miał hamulce moralne. Cierpiał z powodu nieszczęścia Janka. Byłby gotów zrezygnować z łupu za cenę przywrócenia zdrowia Jankowi. Zdawał sobie sprawę, że zawinił wobec Janka, którego nerwy nie wytrzymały ostatniej próby po tym ciężkich przeżyciach. W duchu Żałował, że wyreżyserował wypadek z Reginą.
 Krygier w duchu obawiał się Moryca. który uchodził za starego przyjaciela Janka. Może sprzeciwić się wykonaniu jego postanowienia. Ale w tej samej chwili błysnęła mu myśl:
 „Moryc zakochany jest w Anieli będzie raczej zadowolony, że jego rywal zostanie uprzątnięty“.
 Krygier odezwał się na głos:
 — Jego trzeba tu zostawić — wskazał przy tym na Janka. — Nie widzę innego wyjścia.
 Moryc utkwił wzrok w twarzy Krygiera. I jakby naraz urósł o kilka głów wyżej. Z pogarda rzucał teraz Krygierowi słowa oburzenia i potępienia.
 — Tak postępują ordynarni „kapusie“ a nie ludzie kulturalni.
 Ledwie urwał, otrzymał silny cios między oczu od Krygiera, że zwalił się wprost na Janka. Jego upadkowi towarzyszył brzęk złota.
 — I zapamiętaj sobie — dodał Krygier tonem pouczającym, nie tracąc spokoju — że nie masz prawa mnie moralizować. Wolę jednego straconego już, niestety, poświęcić, aniżeli sześciu.
 Korytarz zaległa cisza śmiertelna. Po chwili Moryc podniósł się z miejsca i zaczął zbierać zgubione klejnoty i monety. Rzucił krótko pod adresem Krygiera:
 — Pożałujesz tego.
 Wtem odezwali się jednocześnie Antek i Felek.