Strona:PL Urke Nachalnik - Miłość przestępcy.pdf/151

 — Co tu pan wyprawia?
 — Ubieraj się pan, prędko już, w tej chwili! Czy nie ma pan się gdzie zabawić w Warszawie?
 — Co to za jeden? — zapytał gość, zwracając się do Róży.
 — To mój mąż!
 — A dlaczego pani nie mówiła, że ma męża? — zagadnął z półuśmiechem na ustach — już się ubieram.
 Nieznajomy wstał z łóżka i ubierał się, nie śpiesząc się zbytnio. Był to, najwyżej trzydziestoletni mężczyzna, barczysty, brunet o przenikliwem spojrzeniu, ciemnych, błyszczących źrenicach i regularnych prawie pięknych rysach.
 Sznurując lakierowane półbuciki, zagadnął Dawida:
 — Czy mogę pana o coś zapytać?
 — Proszę!
 — Czy można wiedzieć, czem się pan trudni?
 — Ja jestem rękawicznik, czy dobrze? — odparł Dawid z ironją w głosie.
 — Doskonały fach — zgodził się nieznajomy. Ubrany w elegancki, doskonale skrojony garnitur, założył palto, spojrzał porozumiewawczo na Różę i zauważył:
 — O ile to jest naprawdę pańska żona, musi pan ją bić, bo lepsze bite, niż zdechłe.
 — Już ja do pana po radę nie pójdę, może mnie pan pożegnać i dziękować Bogu, że kości nie naruszyłem.
 — No?! Proszę się nie denerwować i do ostatka zachować się, jak dżentelmen.