Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/367

taj — rzekł, podchodząc do Niechludowa i śmiejąc się ustami, choć oczy jego zachowywały wyraz smutku. Nie wiedziałem, że bawisz w Petersburgu.
 — Ja znów nie wiedziałem, żeś został nadprokuratorem.
 — Podprokuratorem — poprawił Selenin. — Cóż tu porabiasz w senacie? — rzekł, patrząc smętnie i z wyrazem zmęczenia w twarz dawnego przyjaciela. Żeś przyjechał do Petersburga, słyszałem, ale zkąd tu się znalazłeś.
 — Tu? Szukałem sprawiedliwości, chciałem uwolnić niewinnie skazaną kobietę.
 — Jaką kobietę?
 — Sprawę przed chwilą sądzono.
 — A! sprawa Masłowej... Skarga zupełnie bez podstawy prawnej.
 — Nie chodzi tu o skargę, ale o kobietę, która cierpi niezasłużenie.
 Selenin westchnął.
 — Bardzo być może... — rzekł — ale...
 — To nie jest „może“, ale bez najmniejszej wątpliwości.
 — Zkądże ty wiesz o tem?
 — Bo byłem przysięgłym i wiem, jaki błąd popełniliśmy.
 Selenin zamyślił się.
 — Trzeba było natychmiast to przedstawić.
 — Ja zawiadomiłem.
 — Trzeba było zapisać do protokułu. Gdyby to było zamieszczone w skardze o kasacyę...
 Selenin, zapracowany i mało udzielający się w towarzystwach, nic nie wiedział o znanej powszechnie historyi Niechludowa. Niechludow znów, zauważywszy jego nieświadomość, postanowił, że nie należy nic mówić o swych stosunkach z oskarżoną.