Strona:PL Tetmajer - Anioł śmierci.djvu/327

to spotęgowało jeszcze namiętność, a zarazem obudziło dziwną i wielką tkliwość dla Eli: rękę jej zatrzymał w swojej i powiedział prosząco i miękko:
 — Ja przepraszam panią.
 — Za co? — spytała Ela, na której widocznie jego ton uczynił wrażenie.
 — Pani mi nawet ani wybaczyć nie może, ani nie powinna.
 — Wszystko rozumieć, to jest wszystko przebaczyć, wie pan, ale muszę już odejść. Niech mię pan — — puści — dokończyła cicho, wstydząc się tych słów, których w tym składzie i potrzeby wymówienia kiedykolwiek musiała sobie nigdy nie wyobrażać. On jednak, uczuł, że jej ręka mdleje i ubezwładnia się w jego uścisku, jak kiedyś na raucie.
 — Zostanie! — pomyślał i spytał głośno: Dlaczego pani chce odejść?
 — Nie możemy przecież z sobą rozmawiać sami tak późno.
 Wtenczas ujął ją za drugą rękę i rzekł znów miękko i prosząco:
 — Panno Elu... — Nie mógł widzieć jej oczu i twarzy, ale zdawało mu się, że prawie widzi jak się jej przymykają głębokie, duże oczy pod ogromną rzęsą i jak jej się rozchylają nieco wiśniowe, prześliczne, do pocałunków stworzone usta, o upajającym wyrazie pragnienia. Pochylił się ku niej i napół szepnął:
 — Panno Elu, niech pani zostanie chwilę; jest mi tak smutno i przykro.
 Nie kłamał: było mu smutno do dna duszy.