Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom I.djvu/344

 — Dla mnie nie zakwitnie ten kwiat nigdy — odparła Fausta — przeto zwróć myśli swoje w inną stronę. Tyle niewiast stworzyli bogowie.
 — Fausto, Fausto! — błagał znów Fabricyusz.
 — Oddal się, oddal...
 — Nie opuszczę cię bez słowa nadziei...
 — Nadzieja twoja znieważa kapłankę.
 — Kapłaństwo twoje może się skończyć jutro, pojutrze...
 — Skończy się ono tylko z mojem ostatniem tchnieniem.
 Ktoś stuknął trzy razy do drzwi.
 Fabricyusz zakrył głowę kapturem.
 — Odchodzę — rzekł — ale spotkamy się wkrótce w innem miejscu. Zdala od tej jaskini zabobonów pogańskich przebudzi się w tobie serce kobiety i ulegnie miłości mojej.
 — Prędzej pochłonie mnie ten święty ogień, aniżeli się twoje grzeszne nadzieje spełnią — odparła Fausta.
 Przez odemknięte drzwi wtargnął po raz wtóry prąd zimnego powietrza, dmuchnął na ołtarz i rozwiał płomień, który otoczył Faustę płaszczem ognistym.
 — Nie wywołuj gniewu zawistnych demonów — zawołał Fabricyusz.
 Stukanie powtórzyło się, szybsze, mocniejsze.
 Ujął miecz w prawicę i wybiegł ze świątyni.
 Kiedy się szelest jego kroków oddalił, upadła Fausta na krzesło i opuściła głowę na piersi. To, co się stało, było tak niezwykłe, iż potrzebowała dłuż-