Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom I.djvu/067

 I Konstancyusz Galeryusz nie obraził się na dziewczynę. I on odpowiedział na wybuch jej wesołości uśmiechem życzliwym.
 — Ten pusty dzieciak, jak Kajus Juljusz swoją siostrę nazywa — rzekł do Fausty Auzonii — umie, gdy potrzeba, myśleć bardzo poważnie.
 Porcya zerknęła z ukosa na patrycyusza.
 — Jestem ciekawa — wtrąciła — gdzie Konstancyusz Galeryusz miał sposobność przekonać się o moich szczególnych cnotach?
 — Patrzę na ciebie od lat pięciu.
 — Wiadomo, że masz wzrok krótki.
 — Pomaga mi serce!
 Powtórnie zadzwonił srebrny śmiech dziewczyny.
 — Konstancyusz Galeryusz ma serce! — zawołała.
 — A ty sądziłaś? — zapytał patrycyusz.
 — Widzę w tobie tylko kości.
 — Porcyo! — odezwał się znów senator. — Po zwalasz sobie zawiele!
 Porcya wzruszyła ramionami, jakby chciała powiedzieć: wszystko mi jedno.
 I tym razem nie obraził się Konstancyusz Galeryusz. Spojrzał na swoje duże ręce i uśmiechnął się dobrotliwie.
 — Ogromne! — mruknął ku ogólnej uciesze całego towarzystwa. Mogłyby dusić niedźwiedzie, a muszą być bezczynne.
 — Mogłyby łupać drzewo — zauważyła Porcya.
 — Robili to moi przodkowie, koloniści w Recyi — odparł patrycyusz. — Mnie czeka inna robota.