Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom II.djvu/104

gromada, że zamknęła przejście. Wrzawa wzmogła się na widok Publiusza.
 — To on, ten zbój! — zawołał jakiś drab w dziurawej tunice — obywateli rzymskich morduje...
 Kilkadziesiąt rąk podniosło się w stronę pogromcy.
 — Rozstąpcie się! — huknął Publiusz.
 — Zbój, morderca! — odpowiedziało mu sto głosów.
 Ów drab w podartej tunice skoczył do niego i szarpnął go za płaszcz.
 — Łotry! — zawołał Publiusz. — Nie wstyd was dawać z siebie widowisko niewolnikom? Wy jesteście kwirytami, potomkami zdobywców świata! Z drogi!
 I dobywszy miecza, błysnął nim w powietrzu.
 — Głowę zostawi na kamieniach, kto ośmieli się kroki moje powstrzymać — dodał.
 Tłum rozstąpił się, a Publiusz przeszedł niezaczepiony, prowadząc za sobą Mucyę.
 — Sądziłem, że jesteś odważniejszą — odezwał się, gdy oddalili się od motłochu.
 — Nie o siebie się lękałam — odparła Mucya głosem drżącym.
 Trwoga zbieliła jej twarz i pogrążyła oczy sinemi obwódkami.
 Publiusz ujął obie jej ręce i trzymając je w swoich dłoniach, zapytał:
 — O mnie?...
 — Tak się narażasz — odpowiedziała Mucya, opuszczając wzrok ku ziemi. — Modliłam się dziś za ciebie...