Czci kolebką ongi stały
Jasne morskich wód głębiny;
Rycerz znaczył w zacne czyny
Skał granity. — Flagi wiały
Na nich wolne, — wiały śmiało,
Kiedy morze walką grzmiało,
Strojąc kołem w krwawe piany
Te błękitne oceany!
Nasz północny błękit mórz
Dawne nasze dzieje głosi,
Myśl i ducha w dal unosi,
Kędy wrzały walki burz.
I kołysze szumem fal
Na głębinie naszej wody
Te rycerskie w świat pochody,
Pieśnią wspomnień płynąc w dal!
Och wielkie — jasne — ojczyste morze!
Słuchałem nieraz tego powiewu,
Więc, kiedy płynę dziś o tej porze,
Natchnij mnie pieśnią twojego śpiewu!
Och ojców Sago! w rycerskim śpiewie, —
Najstarsza córo wśród muz wspomnienia,
Która odsłaniasz z przeszłości cienia
Bogów spowiedzie — w których powiewie
Czyn się układa rytmami wieszcza; —
Starego Braggi[1] dziedziczko droga,
Srebrno-brodego zwiastuno boga,
Który prastare runy umieszcza,
Składając ojców cudowne pienie, — —
Ty opisujesz nie tylko czyny, —
Nie tylko ojców splatasz wawrzyny,
Lecz bierzesz z morza ciche westchnienie, —
- ↑ Bragge. (Braggi, Braggur). Bóg śpiewu, bóg poezyi, najsłynniejszy pomiędzy bogami (Azami) mówca. Od niego poezya nazwana jest w mitologii skandynawskiej „bragr.“
Bragge był mężem Iduny, bogini młodości. Mitologia przedstawia go z nadzwyczajnie długą brodą srebrną, która ma być symbolem rozumu i natchnienia.
