Dwakroć dwanaście zrzebców — wiatrów burzliwych lecz skutych,
Z wstęgą czerwoną u grzywy, z stalą błysczącą u kopyt. —
Dom, gdzie się uczty sprawują, składa budowę odrębną,
Z belek sosnowych ciosaną. Pięciuset mężów nie może
(Licząc na każdą secinę dziesięć tuzinów[1] napełnić
Sali ucztowej, gdy Jul[2] się w grudniu wesoło w niej święci.
Wzdłuż, juk się sala przeciąga, stoi stół z brył zielonego
Dębu złożony, natarty woskiem i lśniący, jak gdyby
Stalą pokryty. A kędy miejsce pocześne[3] się wznosi,
Stoją słupce wiązowe; z nich wyglądają dwa Asy:
Odyn z monarszém wejrzeniem, Frej z promieniami u hełmu.
Właśnie tu, między słupcami, Torsten na skórze niedźwiedziej
(Czarnej jak smoła, z pazury srebrnémi, z pasczęką
Kraśną jak szkarłat) niedawno siedział ze swymi druhami,
Niby Gościnność z Weselem, — i poglądając na księżyc
Co się przez chmury przeciskał, prawił o rzeczach cudownych
Jakie w obczyźnie oglądał, albo czynach, jakiemi
Sam się odznaczył na morzach: Wschodniem, Zachodniem, w Gandwiku[4]
Goście doń lgnęli oczyma, jako do róży lgną psczoły.
Nieraz, tu skald ucztujący, patrząc nań, Braga przypomniał
Myśląc: tak z brodą srebrzystą z krytym runami językiem
Siedzi Bóg stary u źródła wiecznopłynnego Mimera[5]
I swe, z pod buku, ogłasza sagi niebianom, sam istna
Saga — Żyjąca! — We środku słomą wystanej podłogi
Gore ognisko na ciężkich głazach wzniesione, i dymy
- ↑ Liczby zbiorowe sto i tysiąc były u Skandynawów dwojakie: mniejsze odpowiadały zupełnie naszym liczbom 100 i 1,000; większe składały się z tuzina dziesiątków (120), i z tuzina secia (1,200).
- ↑ Jul, uroczystość zimowego zwrotu słońca, poświęcona czci Freja, przypadała w Grudniu, w tym właśnie czasie, kiedy według nowego stylu przypada Boże Narodzenie, które po-szwedzku dodziśdnia nazywa się także Julem (jul).
- ↑ Miejsce pocześne zajmował sam gospodarz.
- ↑ Morze Atlantyckie zwało się — Zachodniém, Bałtyckie — Wzchodniém, Białe — Gandwikiem (odnogą wężową).
- ↑ mimer (pamięć) bóg mądrości.
