nie widziałem wielkiej potrzeby, za niebezpieczne dla siebie. Jedną tylko pieśń poematu w formie dla nas niezwykłej (P. XIX. Pokuszenie), bo wierszem szesnastozgłoskowym napisaną, utrzymałem, dawszy jej jednakże z samego początku, urozmaiconem rymowaniem, tok wiersza ośmiozgłoskowego; że
2) W użyciu imion własnych, szedłem za ogólnem prawidłem mowy naszej, tojest imionom rodzaju męzkiego dałem zakończenie na spółgłoskę, żeńskiego zaś na samogłoskę a. Ztąd imiona męzkie: Bele, Helge, Brage, — żeńskie: Frygg, Ingeborg, Hel i inne, mało jescze u nas utarte, piszę wszędzie Bel, Helg, Brag, Frygga, Ingeborga, i przypadkuję stosownie; że
3) W słowach szwedzkich, mających samogłoskę ö, bliższą do naszego o, aniżeli e, daję przewagę dźwiękowi pierwszemu nad drugim, i piszę Bjorn, zamiast Bjern (Björn) — że
4) Wprowadzam, idąc za przykładem innych, staropolskie wyrazy, sczęśliwie wskrzeszone i do poezyi wielce przydatne, jakiemi są: mir (spokój), chram (wyraz z arabskiego wzięty, świątynia, dom boży), kień (okucie przodu okrętowego w kształcie dziobu, łacińskie rostrum), nart (podstawek stalowy pod łyżwą dla kierowania się w biegu po lodzie), i inne — dodawszy do nich słowo biblijne manela (bransoleta, bracelet, armring), które zdaje się lepiej rzecz malować aniżeli kole lub obręcz, — i nakoniec że
5) Przed każdą pieśnią umiesczam treść jej, aby ułatwić czytelnikowi spamiętanie sczegółów, jakie ją stanowią, i ogólnej osnowy całego poematu.
