Strona:PL Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Kiwony.djvu/51

T. Dołęga-Mostowicz 50

Kiwony

POWIEŚĆ WSPÓŁCZESNA.

 — Bardzo cenię zdanie pani Szczerkowskiej, ale obawiam się, że jest dla mnie zbyt pochlebne.
 — O nie! — gorąco zaprzeczyła Lusia i zarumieniła się.
 Byłby upadł przed nią na kolana za ten rumieniec.
 — Panno Lusiu — powiedział — pani dobroć działa na mnie, jak balsam. Gdy jestem z panią zdaje mi się, że oddycham jakiemś innem powietrzem.
 Powiedział to szczerze, lecz ponieważ milczała, przyszło mu na myśl, że całe jego odezwanie się było niesnośnie banalne i głupie. Dlatego dodał:
 — Jak pani widzi jestem usposobiony lirycznie.
 — I mnie z panem dobrze — uśmiechnęła się.
 — A może pójdziemy na kawę?
 — Nie, panie Józefie, pójdzie pan do nas na obiad.
 — Czy to aby wypada? — ucieszył się.
 — Wypada — odpowiedziała z minką prawie kokieteryjną — ale mamy jeszcze trochę czasu więc pójdziemy przez Aleje.
 Gdy skręcili w Wilczą Lusia ukłoniła się wysokiej szczupłej damie.
 — Kto to jest ta pani? — zapytał Józef.
 — To jest właśnie pani Krotyszowa. Słynna pani Barbara Krotyszowa.
 — Aha, to ta, u której pani poznała Piotrowicza.
 — Tak. Pani Barbara prowadzi salon literacko-naukowy.
 — A dlaczego jest słynna?
 — No, bo patronuje życiu kulturalnemu, jest jego arcykapłanką. Wie pan, że poznałam u niej masę różnych znakomitości: poetów, literatów, filozofów...
 — Pani Krotyszowa to powieściopisarka?
 — Nie. Jest wprawdzie wielką artystką i znawczynią, ale sama nie pisze. Uważa siebie za zbyt leniwą.
 — To dziwne.
 — Prawdziwa intelektualistka.
 Służący przywitał ich pogodnym uśmiechem szerokiej twarzy i powiedział tajemniczo:
 — Mamy już wiosnę.
 Widocznie Lusia znała dobrze jego alegorje, gdyż odrazu zawołała:
 — Sałata! Widzi pan, panie Józefie, warto było przyjść. Świeża sałata!
 Domaszko roześmiał się:
 — Pani tak lubi sałatę?
 — A pan nie? — zapytała ze zgrozą.
 — Ja bardzo — uspokoił ją.
 Przy stole mówiono o polityce, o zaciętości walk sejmowych, wreszcie o „Tygodniku Niezależnym“. Pani Szczerkowska była zdania, że pismo redagowane jest interesująco, chociaż możnaby mieć niejakie zastrzeżenia.
 — O, tych ja sam mam wiele — potwierdził Józef — wogóle „Tygodnik“ nie należy do najlżejszych brzemion z tych, jakiemi los mnie obarczył.
 — Ma pan mocne barki — pocieszyła go pani Szczerkowska.
 — Nie może sobie wujenka wyobrazić — zawołała Lusia — jak pan Józef był dziś zdenerwowany!
 — Trudno dziwić się temu — westchnął Józef — gdy człowieka bez żadnej winy z jego strony nagle zmieszają z błotem...
 — Dość! Dość! — przerwała Lusia. — Nie mówmy już o tem! Najlepszy sposób na zmartwienia to zapomnieć o nich. Wie wujenka, spotkaliśmy panią Krotyszową. Nigdy nie uwierzę, że ona może już być po trzydziestce. Wygląda bardzo młodo. Prawda, panie Józefie?
 — No, że jest po trzydziestce, to napewno.
 — Nie myli się pan — uśmiechnęła się pani Szczerkowska — Barbara miała trzydzieści dwa przed siedmiu laty, gdy wychodziła za Krotysza. Mówię o tem, bo wiem, że ona sama lat swoich nie ukrywa.
 — To jest dość rzadkie wśród pań.
 — Słusznie. U Barbary w tej szczerości jest też, mojem zdaniem sporo nieszczerości.
 — Co wujenka chce przez to powiedzieć?
 — Że jest w tem swego typu poza.
 — Poza na oryginalność?
 — Niewątpliwie tak, jednakże nie można brać jej tego za złe. Każde z nas ma jakąś maskę, lub nawet kilka masek, któremi zakrywa swoją prawdę.
 — Chyba nie każdy — z namysłem powiedziała Lusia.
 — Mylisz się moje dziecko. Pomyśl, czy nie jesteś inna dla każdego z twoich znajomych?
 — To jeszcze nie maska. Zawsze jestem naturalna i szczera.
 — Tak ci się tylko wydaje, drogie dziecko. Ale wyobraź sobie na chwilę, że musiałabyś teraz chociażby powiedzieć ot, przypuśćmy, panu Józefowi, co o nim myślisz?...
 Lusia zrobiła się nagle czerwona.
 — A widzisz — uśmiechnęła się pani Szczerkowska.
 — Panna Lusia musi bardzo źle o mnie myśleć — zażartował Domaszko.
 — Bynajmniej — odpowiedziała zdetonowana.
 — Masek mamy ze sobą zawsze całe stosy — ciągnęła pani Szczerkowska — nietylko dla każdego z naszych bliźnich, lecz i na każdą chwilę naszego życia. Zmieniamy też je nieustannie.
 — To straszne — westchnęła panna Lusia.

(D. c. n.).