Strona:PL Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Kiwony.djvu/104

T. Dołęga-Mostowicz 102

Kiwony

POWIEŚĆ WSPÓŁCZESNA.

 — Ach, cóż w tem złego? Właśnie dzięki temu jest w najlepszych stosunkach z wszystkimi, no literalnie z wszystkimi! On naprawdę nietylko wrogów, lecz nawet nieżyczliwych sobie ludzi nie ma.
 — Ja się tem nie zachwycam — poprostu powiedziała Lusia.
 — Nie rozumiem cię, kochaie.
 — To bardzo jasne. Jak może istnieć człowiek, nie mający własnego zdania, własnych wyrobionych poglądów?
 — Któż ci powiedział, złotko, że on ich nie ma?
 — Więc zachowuje je dla siebie!
 — Naturalnie.
 — Przyznam, że nie rozumiem, jak człowiek może dla uniknięcia rozbieżności zdań, godzić się na takie, których przyjąć nie powinien.
 — To jest umiejętność życia, Lusieńko.
 Lusia uśmiechnęła się.
 — Cieszę się, że ty nie jesteś taki. Nie umiałabym szanować ludzi tego typu. Ani szanować, ani kochać.
 — A jednak Swojski ma ogromne powodzenie u kobiet — zauważył Józef.
 — Możliwe — odcięła — kobiety korsykańskie śpiewają entuzjastyczne pieśni o bandytach.
 — Lusieńko! Porównanie to jest dla Swojskiego krzywdzące. Że ktoś jest człowiekiem bez charakteru....
 — O, przepraszam cię — zaoponowała Lusia — on nie jest bez charakteru, tylko udaje człowieka bez charakteru dla... karjery. I wiesz, że mam wstręt do tego typu ludzi.
 Siedzieli chwilę w milczeniu.
 — Jeżeli sobie nie życzysz... — zaczął Józef..
 — Czego, Józku?
 — Jeżeli nie chcesz, by Swojski u nas bywał i bym wogóle bliżej z, nim obcował...
 — Więc co?
 — No, to... to mogę się od niego odsunąć...
 — Józku, ja ci nie zamierzam narzucać swojej opinji.
 — Ale może i masz rację.
 — Jakto? — spojrzała nań chłodno Lusia — przecie przed chwilą byłeś zdania wręcz odmiennego?
 — Nie znaczy to, bym miał przy niem pozostać.
 Lusia wstała. Była widocznie wzburzona.
 — Józku — powiedziała poważnie — nie wierzę w to, nie chcę uwierzyć, byś miał być człowiekiem bez charakteru.... Bo ja też takich ludzi... nie mogę szanować.
 Józef zmieszał się.
 — Źle mnie zrozumiałaś Lusiu.
 — Wolałabym, by tak było.
 — Tak jest. Ja nie zmieniłem swego zdania, tylko przez uprzejmość dla ciebie, gotów jestem zastosować się do twojego życzenia.
 Zaśmiała się nerwowo:
 — Wobec tego, Józku, proszę cię, byś mi jak najmniej robił tego rodzaju uprzejmości.
 Po rozmowie tej została Józefowi gorycz, której przez dni kilka nie mógł się pozbyć.
 — Czego ona odemnie chce?
 A Lusia nie wracała więcej do tego tematu. Natomiast spostrzegł, że coraz częściej służba zwraca się doń z pytaniami w rodzaju:
 — Czy państwo dziś wychodzą na wieczór?
 — Nie wiem — odpowiadał — proszę zapytać panią.
 — Właśnie pani odpowiedziała, że nie wie co pan postanowił?
 Szedł wówczas do Lusi, lub dzwonił do niej, jeżeli była na Wilczej.
 — Kochanie, czy pojedziemy dziś do teatru?
 Nie mógł pojąć dlaczego ją to irytowało, a pewnego razu nawet uczuł się obrażony. Pytał czy pójdą wieczorem do teatru, a ona odrzekła:
 — Owszem, pójdziemy na „Stare związki“ do Małego.
 — Przecież byliśmy na tem przedwczoraj — zauważył.
 — Cóż z tego. Pójdziemy jeszcze trzy razy.
 — Jak chcesz — odpowiedział dotknięty.
 I poszli.
 Nazajutrz, gdy zaczęła się ubierać do teatru zrobił ponurą minę, lecz również przygotował się do wyjścia.
 Wówczas Lusia oświadczyła, że głowa ją boli i że nigdzie nie pójdą.
 — Jak wolisz — odetchnął i dodał — w takim razie przejrzę rachunki firmowe.
 — Czy to pilne? — zaptyała.
 — Owszem, pilne.
 — To szkoda. Chciałabym, byś dziś odwiedził wujenkę Szczerkowską i omówił z nią nasz wspólny wyjazd do Jarzębowa.
 — Do Jarzębowa?
 — No, tak, czy nie wiesz, że wujenka się tam wybiera?
 — To tak, ale my?
 — Jeżeli nie chcesz jechać, to ja pojadę z wujenką.
 Józef przygryzł wargi:
 — Lusiu! I mogłabyś mnie zostawić?
 — Więc jedź z nami.
 Zawahał się. Miał bardzo ważne sprawy związane z przybyciem Wajsblata z Paryża, no i posiedzenie zarządu Ligi.
 — Dobrze, pojadę.
 Tu Lusia rozpłakała się. Najzwyczajniej w świecie rozpłakała się.
 — Trze być warjatem, by zrozumieć kobietę — jęczał w duchu Józef.

(D. c. n.).