siejszych wtenczas dopiero nazwano Germanami, gdy przeszedłszy Ren, Gallów wygnali.[1] A tak jeden powiat wzmógłszy się powoli, imie od siebie wynalezione drugim współziomkom z bojaźnią broni zwycięskiej wraził. Powiadają nawet, że Herkules w ich kraju znajdował się, którego idąc do bitew, przed innymi bohaterami opiewają.[2]
III. Prócz wyżej wspomnionych, mają jeszcze pewny rodzaj pieśni, których odgłosem nazwanym barditus[3],
- ↑ Julius Caesar in bell. Gallico w k. II roz. 4 powiada, iż gdy się o narodzie Belgów wywiadywał „reperiebat plerosque Belgas esse ortos a Germanis, Rhenumque antiquitus transductos propter loci fertilitatem ibi consedisse, Gallosque, qui ea loca incolerent, expulisse.“ Tenże Cezar tamże mówi, że ci, którzy pierwsi z narodu niemieckiego czyli dawnych Teutysków Ren przeszli: „fuisse Condrusos, Eburones. Caeresos, Paemanos, qui uno nomine Germani appellantur.“ Słowo Germanus zdaje się pochodzić z języka niemieckiego Wehrmann, to jest mạż zbrojny, orężny, wojenny, przemianą częstą w dawnym języku litery W na literę G. Naprzód zatem było to imie zwycięskie tych tylko narodów, które rzekę Ren przeszły i tam osiadły, cis Rhenum. W postępie czasów narody Teutysków z tej strony Renu, trans Rhenum mieszkające, przywłaszczyli sobie toż samo Germonów nazwisko dla chluby bitnych spółbraci. Tungrów, o których wspomina Tacyt, była dawniej większa sława. Pamięć ich pozostała w tej kraju rozległości, która się teraz zowie starą dyecezyą de Tongres.
- ↑ Niemasz narodu, któryby się gościnnością tego bajecznego Greków bohatera nie chlubił. O Herkulesie germańskim jest mowa w k. II. Rocznych Dziejów Tacyta. Scytowie przodkowie nasi zaszczycają się także swoim Herkulesem, iż ród swój z niego prowadzą, jako pisze Herodot w k. IV.
- ↑ Sposób ten pieśni żołnierskich, jedni wyprowadzają od słowa barrire, które wyraża głos słoniów: drudzy od bardire, co znaczy głos jeleni. Germanowie nie znali słoniów, lecz mieli podostatku jeleni, i kochali się w takowych łowach. Wieszczkowie dawni, którzy tym to sposobem słonim czyli jelenim, naśladując ich głosów, rycerzów swoich spiewali, nazywali się bardi. Lukan poeta o nich w k. I w. 447: „Vos quoque, qui fortes
ściąga się tylko do Germanów z tej strony Renu mieszkających, ponieważ ci później to nazwisko wzięli od innych swoich współbraci. Wreszcie rzeczone nazwisko widzieć in Fastis Capitolinis roku od założenia Rzymu 531, to jest 222 lata przed Chrystusem, jako to czytać w dziele uczonego Piranesi, Lapides Capitolini, na kar. 42.
