sze i najdawniejsze.[1] Wreszcie nazwisko Germanii, jest nowe i świeżo nadane,[2] ponieważ Tungrów dzi-
- ↑ Marsowie, Gambrywowie, Swewi i Wandalowie, sa właściwe według Tacyta imiona dawnych Germanów. Inne nazwiska wyżej od niego wspomnione, wyrażają bardziej posadę miejsc i położenie kraju; tak właśnie, gdybyśmy dawnych Słowianów ojców naszych, jako chcą niektórzy, na trzy części dzielili, to jest: na Pomeranów około morza mieszkających, Polaków, na polach czyli równinach osiadłych, i Chrobatów czyli Chorowatów podgórskie kraje posiadających podzielili. Jakoż Ingewonowie, zdaniem uczonych Niemców znaczą jakoby die Inwohner, to jest ku morzu, lub w kącie w ustroniu mieszkający. Istewonowie jako die Westwohner, ku zachodowi pomknieni, Hermionowie, jakoby die Herrumwohner, środek zastępujący. Dla czego tych poślednich raczejby zamiast Hermionów nazwać Hermiwonami należało.
- ↑ Kluwer w księdze Antiqua Germania dowodzi, że Niemcy, nim się nazwali Germanami, nosili nazwisko, jakie teraz noszą w swoim języku, to jest, Tejczerów, Teutisci, od bożka celtyckiego Teuta czyli Tuistona, którego w większem niż Gallowie mieli poszanowaniu. Dawniej ci Teutyskowie mieli udzielne na rodów swoich imiona. Niektórym z tych cnota i męstwo wojenne nadały, imie Germanów, to jest mężów rycerskich, jako się niżej powie. Od tych Germanów cała ziemia potem nazwała się Germanią. Wyraz Tacyta „vocabulum recens et nuper additum“,
krajów, było powodem Sarmatom-Słowianom, że ogołocone z mieszkańców przez wojny i przemiany narodów krainy miedzy Elbą a Wisłą leżące, w piątym i szóstym wieku opanowali. Epoka wtargnienia Słowianów do Wandalii, najsprawiedliwsza podobno będzie około roku 410, kiedy ci Wandalowie, czyli pod powszechnem imieniem różne hordy germańskie i sarmackie Alanów, Swewów, Kwadów, Herulów, Markomanów, Turcylingów i innych wielu uciśnionych przez Hunny, w liczbie czterech kroć sto tysięcy, naprzód do Galii, potem do Hiszpanii i Afryki udały się. Nie sami oni jednak wyszli, ale wespół z żonami i dziećmi, obyczajem starożytnych Germanów, którzy idąc na wojny, brali z sobą żony i potomstwo, za świadków i pobudki do bitwy. I ta była przyczyna że kronikarze nasi dla opanowania wandalskich między Elba, Odrą a Wisłą przez Słowiany Wenedy krajów, Słowianów z Wandalami jednym narodem uczynili. Jezyk i różne siedliska obu tych narodów, to jest Wandalów i Wenedów, czynią ich od siebie różnemi. Zostało imie Wandalii i w późniejszych wiekach pod panowaniem nawet słowiańskiem, a niemieccy nawet pisarze, Słowianów osobliwie nadmorskich, Wandalami nazywają. Książeta też teraźniejsi niemieccy, którzy naród słowiarski w tych krajach wytępili, biorą tytuły książąt wandalskich, dla pamięci przodków swoich Germanów, którzy nie mając ani krwi, ani języka spólnego ze Słowianami, imienia im tylko swego użyczali.
