Strona:PL Szpieg.djvu/007

nie zrozumiał, a potem zawahawszy się, rzekł ochrypłym i słabym głosem:
 — Kieliszek wódki!
 Gdy mu przyniesiono pochłonął go jednym łykiem, odepchnął tackę z chlebem, rzucił dziesiątkę i głęboko się zamyślił. Od chwili wnijścia oczy exwojskowego nie opuszczały go, śledził jego fizjonomią i ruchy, i żywo zdał się nim zajmować. Bilardowi gracze skończywszy partyą wkrótce wyszli, markier usunął się do drugiéj izby, a owi dwaj zostali sam na sam. Naówczas mężczyzna w kapeluszu wstał od kawy, począł się przechadzać, poprawił w zwierciedle bakenbardy, odchrząknął i zbliżywszy się do człowieka przy drzwiach, rzekł z cicha:
 — No cóż Panie Macieju, jak widzę zawsze bieda?
 Tamten jak przebudzony nagle głowę podniósł, lecz zdawał się nie rozumieć pytania.
 — Hm! bieda panie Macieju!
 — Co? rzekł niewyraźnie zapytany. —
 — Mówię, źle coś na świecie!
 — Alboż kiedy było lepiéj?
 — Ha! ono by to mogło być lepiéj, gdyby ludzie rozum mieli.
 — Rozum? a na co się on zda kiedy doli niema?
 — Przy rozumie i szczęście się znajdzie!
 — Djabła tam! —
 — A ja wam mówię, dodał kręcąc wąsa pierwszy, że nigdy rozpaczać nie trzeba, i doświadczonych ludzi słuchać.....
 — I jam ci to nie chłystek!
 — Ale się wam od biedy w głowie pobałamuciło. Wiesz panie Macieju, że kiedy doktor zacho-