Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/58

 Nie tak, matkoś urodzić się miała —:
 Przecz się w dzień ten i śmierć nie zjawiła?
 Przecz nie przyszły smutek, trwoga, lęki
 I te płacze i rąk tych łamanie
 I ta ludzi żałobnych nawała
 I to bicie się w piersi i siła
 Zgiętych kolan i w uszach te jęki,
 Jakby kraje ginęły, i łkanie,
 Jakby naród rzucano gdzieś w pęty!?
 Krzyk rozpaczny ulata do góry,
 Dziki orkan grzmi na oceanie,
 Skargi kobiet u morskich wybrzeży,
 A pod tobą wyjące odmęty,
 Raf, co statki druzgocą, ponury
 Grzmot i noc ta, ponadmiar wyrosła —
 Mrok straszliwy naokół się szerzy,
 Topi żagle podarte i wiosła!
 Fala w fale uderza, opiła,
 Bałwan kruszy bałwany, deszcz siecze,
 Przynoszący zniszczenie tej ziemi;
 Ni to wilków rozszalałe stada,
 Wyją wichry gardłami dzikiemi;
 W czas porodu giną płody człecze,
 Ślepe stwory pochłania mogiła,
 Głód żniwuje, sporysz żyto zjada —
 Oto chwila dla ciebie wspaniała,
 Oto kiedy-ś urodzić się miała!
 My to znamy; znać ciebie? To na nic!