Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/118

 I ty, powiadam, Alteo, od chwili,
 Gdy mego ojca pług skrajał nieszczęsny
 Zagon twojego niewieściego pola —
 Gdym z skiby ciała twego, kłos pszeniczny,
 Wyrósł w słonecznej sile, w woni deszczu,
 Łona twojego przeparłszy zamknięcie —
 I ciebie, matko, pamiętnym językiem
 Sławię, konając, jako sprawiedliwą
 I jako świętą, chociaż aniś święta
 Ni sprawiedliwa! Radbym się na klęczkach
 Modlić do ciebie, ale chytrość twoja
 I ten twój ogień, niszcząc mnie, rozparły
 Moje kolana; albowiem te członki
 Są ni skorupy i popiół mej urny,
 Nim je tknął ogień, a moje oblicze
 Jest jako zwiędły liść lub jako ślady
 Stóp umarłego na śniegu, i wszystko
 To moje ciało, niegdyś tak potężne,
 Jest jako drzewo strzaskane, zaś kwiecie
 Mego żywota obdarte, zhańbione
 Tak przesromotnie; skurczą się me mięśnie,
 Dorównujące bogom, moja siła
 Nie jest już siłą męża, gdyż opadły
 Wszystkie me żyły i docna już gaśnie
 Popiół mojego życia. Chciałbym, matko,
 Byś żyć mi dała; lecz wrodzy bogowie
 I przeznaczenie i płomienna stopa
 Zmian zarządzili inaczej — to oni,