Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/110

PÓŁCHÓR. Wylałeś już krew swą przedrogą,
 Ni deszcz, ty, jej żądza, jej król!

DRUGI POSEŁ. A ci, ze łzami, szarpiąc sobie brody,
 Oddychające przynieśli tu ciało,
 Śmiertelnie chore, lżejsze z każdym krokiem.

PÓŁCHÓR. Twój miecz był straszliwą pożogą,
 W pożodze twój koniec, nasz ból.

DRUGI POSEŁ. Święto zmieniło się w pogrzeb; upadły
 Wieńce, a w sidłach łowiec i łowczyni —
 Włosy i łzawe lica zasłonięte.

MELEAGER. W tych rąk swych wieniec drogi
 Zamknijcie moje skronie;
 Postawcie mnie na nogi,
 Jako człowieka po zgonie;
 Me kości i ciało topnieją, by ołów, gdy ogień go chłonie.

CHÓR. O jasne twe oblicze!
 O te królewskie oczy!
 O smutku wy słodycze,
 Kiedy dzień w mrok się toczy!
 W łzach jakiż to, panie, nad tobą, kształt się nachylił uroczy?

MELEAGER. Bez stroju choć jej lica,
 Choć wieńca niema na niej,
 Jakaż oblubienica
 Dorówna mojej pani?
 Najczystsza to z dziew, Atalanta, łaskę przynosi nam w dani.