Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/336

 — Alboż nie powiedziałam, że je pan dostaniesz?
 — Kto mi ręczy za tę sunnę?
 — Ja
 — Lecz pani...
 — Jestem księżna de Lucenay...
 — Sto tysięcy franków! to duża suma... Trzebaby poważnego zabezpieczenia! — Mamże panu powiedzieć, że o cztery mile od Paryża mam posiadłość ziemską, która mi przynosi osiemdziesiąt tysięcy franków rocznie. To będzie dostateczne, zdaje mi się, na to, co pan nazywa, zabezpieczeniem.
 — Nic nie znaczy, zawsze pozostaje pani pod władzą męża, a akta hypoteczne wymagają długich formalności. Zaufanie pani czyni mi zaszczyt, ale ja nie mogę zadosyć uczynić żądaniu księżny.
 — Czy pan niema tej sumy?
 — Mam daleko więcej w biletach bankowych i złotem w mojej kasie.
 — Więc o co idzie? chce pan mego podpisu? Dobrze, podpiszę.
 — Przypuszczając, że pani jest księżną de Lucenay...
 — Przyjdź pan za godzinę do mego pałacu, tam podpiszę, co trzeba.
 — Czy i książę podpisze?
 — Pocóż?
 — Podpis księżny samej nie wystarcza.
 Jakób Ferrand cieszył się z bolesnej niecierpliwośći księżny, która się mimowoli zdradzała, że nie miała już żadnych środków. W wilję dnia tego pożyczyła u jubilera znaczną sumę na zastaw swoich brylantów, z których część była powierzona Morelowi. Suma ta poszła na zapłacenie weksli i innych długów pana de Saint-Remy. On — oskarżany, osadzany w więzieniu! Gdyby się nawet ratował ucieczką, zawsze na imieniu jego zostałaby plama. Na tę myśl księżna zadrżała, ślepo kochała tego człowieka,