Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/13

rozbity, nie wyjmując Bakalarza, który tym razem znajdzie swego mistrza...
 Na te słowa gospodyni i wszyscy obecni spojrzeli na Rudolfa z uszanowaniem i obawą. Gospodyni uśmiechnęła się do niego, wstała, by go zapytać, co rozkaże podać.
 Jeden z dwóch gości, o których wspomnieliśmy, schylił się do gospodyni i zapytał ochrypłym głosem:
 — Czy był tu Bakałarz?
 — Nie — odpowiedziała gospodyni.
 — A wczoraj?
 — Był. Czemu pytasz o niego?
 — Bo dziś wieczór mieliśmy się zejść. Mamy interesy.
 — Śliczne to muszą być interesy, zbóje!...
 — Zbóje! — powtórzył bandyta rozjątrzony — z nich żyjesz!
 — Ejże! czy będziesz cicho! — zawołała gospodyni, podnosząc butelkę, którą trzymała w ręku, a mężczyzna, mrucząc, siadł znowu na miejscu. — Czemże każecie sobie służyć? — spytała uprzejmie Rudolfa.
 — Spytajcie Szurynera, matko; on ugaszcza, ja płacę... No, cóż chcesz na wieczerzę, hultaju?
 — Dwie butelki wina, trzy kromki chleba i porcję mięsa.
 — Gualezo, — rzekł Szuryner, — mów, czy będziesz jeść?
 — Nie... nie jestem głodna...
 — Ależ, dziewczyno, spojrzyjże w oczy memu zwycięzcy, — zawołał Szuryner, śmiejąc się ma całe gardło. — Czy boisz się patrzeć na niego?
 Gualeza w milczeniu spuściła oczy. Gospodyni przyniosła wieczerzę, nad którą Szuryner unosił się w zachwyceniu gastronomicznem; jadł zawzięcie. Tak upłynęło kilka chwil, gdy wszedł nowy gość, raczej stary